Sabahın altısında kalktım ve yüzümü suyla tazeledikten sonra evden çıktım. Dışarısı, bundan bin sene önceki gibi tenhaydı ve olması gerekenin aslında bu olduğunu düşündüm. Kavga ve sığırcık sürülerinin çığlık çığlığa yaptıkları görev dağılımı ve gözlerindeki uykuyu henüz atlatamamış bir kaç insan. Ayrım yapmadan, kuşların hepsine birden selam verdikten sonra, bir yandan cebimden çıkardığım mandalinayı soyuyor, bir yandan da dünyanın bütün sabahlarını gözümde canlandırmaya çalışıyorum. Bizlere verilen en büyük nimet olan güneş, işini bilen becerikli bir usta gibi yavaş yavaş marifetlerini sergiliyor. Üzerine ölü toprağı serpilmiş insanlar, uyanmak için değil, işe geç kalmamak için yataklarından doğruluyorlar.
Biz gidiyoruz dünya, sen çok yaşa emi diyen şairi bir kez daha haklı buluyor ve kalıcı olanın bizim dışımızdaki her şey olduğunu düşünüyorum.